The MAC’s
Deel 2 – 1967 – THE MAC’S, het vervolgverhaal over Martin and his Magic Strangers.
Bandleden===Martin Schut – Giel van Breda – Hans Pruimers – Rudie de Graaf – Jan Koops- Alex Peterenko – Wim Mosterd
In dit jaar pasten we onze naam aan, door deze eenvoudig in te korten. En Giel gebruikte voor zijn installatienaam een C meer dat werd dus “MACCS”. Een aantal van de oude modellen zijn nog steeds bij oudere/jongeren in gebruik en Giel geeft zelfs hierover technische adviezen tot op de dag van vandaag. Google maar eens op: Maccs anybody.
En we kochten op 25 oktober 1967 een Volkswagenbus voor F1500, die netjes werd geschilderd en beletterd door de schilder van “de papierfabrikant” wederom een prettige bijkomstigheid van een goede relatie die ons zo welkom was. (foto-30).
We bouwden een afdak voor de bus achter de wasserij van Slijkhuis, maar we moesten het in 1969 weer verlaten toen de wasserij verkocht werd voor uitbreiding van papierfabriek “De Hoop”.
Jan Koops vertrok uit de band vanwege verhuizing en militaire dienst, Rein Meyer uit Apeldoorn speelde tijdelijk even mee, waarna Alex Peterenko uit Dieren zijn plaats innam.
Ik heb nog een foto gevonden van het trouwen van Jan met Irene waarbij we een ereboog maken voor het gemeentehuis te Apeldoorn, Rein is links boven net boven Wim zichtbaar, Giel en ik staan geheel rechts
.
In de zomer van 1967 traden we weer eens op in Wilp bij de “Oude Kar”. In de eerste pauze werd ik in contact gebracht met een man die zich voorstelde als John de Vries en vader was van 2 talentvolle dochters met de welluidende namen Doetie en Ali. Samen traden ze wel eens op voor bejaarden en zieken onder de artiestennaam ”African Queens”, en later gewijzigd in “the Magic Sounds”.
Doetie 13 jaar met artiestennaam Edith Queen en later Caren Wood, met haar blonde jongere zusje van 12 jaar Ali May en later Alice May, zouden later bekend gaan worden onder de artiestennaam “MAYWOOD”. De vraag van hem was heel simpel – mogen mijn dochters bij jullie optredens een aantal zangnummers doen, puur om ervaring op het podium op te doen en uiteraard zonder kosten.
Wat moesten een stelletje jongens van rond de 22 jaar nu met die jonge sprieten op het podium, maar we vonden dat ze toch wel talent hadden en viel de stemming in hun voordeel uit, dat betekende dus ook met de dames oefenen en in het programma inpassen vooral in het begin van de avond want het was nou eenmaal geen stevige beat wat ze zongen.
Nu hadden we al enige tijd steeds een instrumentale serie in ons optreden die werd nu verruimd met nog een vocale serie van Karin en Alice, zodat ik in de zaal kon pauzeren.
Pa de Vries bracht zijn dochters aan het begin van de avond, en na 1 of 2 sessies verlieten ze de zaal Zo hebben we 2 jaar met de dames menige dansgelegenheid aangedaan.
Uiteindelijk vonden zij toch de weg naar bekendheid, gezien de goede nummers waarvan ze zelf de muziek de tekst en de uitvoering deden waarbij “RIO” wel een van de bekendste is .
(een aantal artikelen uit diverse bladen uit de jaren 60 heb ik voor de liefhebbers bijgesloten en spreken voor zich.) Wij zijn ook nog een keer met ze naar de Rhenus Musik Studio in Keulen geweest voor plaatopname. Ik weet nog nadat wij ons muziekdeel op band hadden staan, de goed gevulde ijskast hebben geplunderd wat ons niet in dank werd afgenomen.(kleinigheidje).
Tijdens het feest van ons 5 jarig bestaan in zaal NIJK te Eerbeek zijn de dames met een eigen meisjesgroep geweest . De beatgroepen “The Scobs”en Joy of Giving uit Eerbeek speelden toen bij ons als gastbands.
We speelden in de jaren 1967-1968-1969 veel in clubs in Apeldoorn zoals;
De Poort van Kleef (bedrijfsleider dhr. Harleman )
De Eurobeurs (eigenaar dhr. Muller)
Acaciahal – Berg en Bos
Soos 59
De Groene Fles
Cavernclub
Koozie club
En ook in Ugchelen-Doesburg-Aalten-Stokkum-Hal-Rheden-Barneveld-Voorthuizen-Elburg-Twello-Terwolde-De Vecht- Beekbergen, we traden meestal alleen op de zaterdagen op.
Optreden in de CAVERN CLUB was steeds met een vaste kern van fans die er altijd kwamen,
Zo zie je op foto rechts twee fans uit Apeldoorn bij mij zitten “Joke en Henny” waarvan ik me afvraag, waar zijn jullie gebleven?.
________________________________________________________________________________________________________________________
The Marmelade – Baby make it soon – mooi nummer uit 1969 (Youtube).
__________________________________________________________________________________________________________________________
Wat ik ook niet onbelicht wil laten is; dat het voor onze vriendinnen niet altijd even leuk was om steeds mee te gaan, en nooit eens ten dans gevraagd werden omdat ze bij de band hoorden. Ze hoorden altijd de zelfde nummers en wisten precies waar het goed en minder goed ging.
We speelden ook veel buiten de regio;
In Nijmegen -De Commanderie van Sint Jan.
In Arnhem -De Eurobeurs en park Sonsbeek.
In Velp -De Orangerie
In Rosmalen -Alpaco.
In Hypolitushoef-N.H
In Sliedrecht –de Soos
In Terborg -De Bijenkorf
In Zevenaar -talentenjacht 2e prijs.en zaal De Buitenmolen
In Repelen – Duitsland
In Rees – Duitsland
In Kamp Lintfort-Duitsland.
En verder ook nog in Hellendoorn-Enschede-en Barger Compascum.
Ondertussen bouwden we in eigen beheer ook nog even een nieuw bandhonk achter in de tuin bij mijn ouderlijk huis voor de opslag van de installatie en waar Giel steeds maar bezig was met het onderhoud en nieuwbouw van de geluidsinstallatie en toen dat klaar was, moesten we in 1969 een nieuw afdak voor de Volkswagen bus bouwen achter in de tuin bij Rudie.
Ondertussen verliet Alex de band, een goede vervanger vonden we in Hans Pruimers uit Apeldoorn die tot 1971 onze basgitarist is gebleven, hij was het excentrieke lid van de band.
Natuurlijk maakten we wel eens wat mee tijdens die trips door het land. Het kwam nog wel eens voor dat we in de kleine uurtjes op weg naar huis door de politie werden aangehouden de bus stonk naar het bier, maar ondergetekende was altijd de BOB, en Giel dronk zo wie zo geen alcohol, jammer want ze dachten natuurlijk aha een beatband in de nacht, dat tuig pakken we wel even.
In Hypolitushoef gebeurde het, nadat ik had afgerekend en terug kwam in de zaal dat, de gehele installatie op de stoep was neergezet aan de achterzijde van het gebouw wat uitkeek op het kleine kerkhofje en een gebedshuisje. Ik heb toen maar een pijpje opgestoken en er rustig bij gaan zitten afwachten, na een klein uurtje kwam de lege bus terug, de mannen hadden een aantal dames naar huis gebracht. (verzorgende types die muzikanten)
In Duitsland – Kamp Lintfort beleefden we een andere situatie, we werden door de politie aangehouden, de meisjes die we bij huis wilden afleveren, omdat het openbaar vervoer niet meer reed, moesten hun persoonsbewijs tonen (dat was toen al in D.L) onder escorte van de politie leverden we ze af aan de voordeur. Vader sloeg de dochters vol in het gezicht toen hij zag wat de nachtelijke situatie was. Ik probeerde onze goede bedoeling nog uit te leggen (helaas Duitsers zijn niet zo begripvol).
Voor het maken van een nieuwe groepsfoto hebben we locatie “De Cannenburg” in Vaassen en de nieuwe aanleg van de autobaan A50 Apeldoorn-Arnhem genomen, de fotograaf was ene Perry, een klein donker manneke.
En toen bestonden we in november 1969 zomaar 7 jaar, dus alle reden voor een fuif in het Dorpshuis van Laag Soeren met als gastband “Foolish Men” en beatgirls. De gehele staf van “De Poort van Kleef” was gekomen om dat mee te vieren.
In mei 1970 werd er een groots “POPFIGHT” op de markt gehouden met deelnemende groepen als “Square Circle Band – Foolish Men – Key of Life – Channels en The Mac’s met als voorzitter de hoogblonde Wilhelmien Oosterwijk en in de jury zaten Peter Koelewijn – Will Best – Arnold Zweers – en Dick Cardinaal.
Toen duidelijk werd dat wij 10 punten meer scoorden dan de opvolgers “Square Circle Band” en dus de eerste prijs kregen, barstte er een discussie los die later toch door de jury is verworpen.
De foto’s geven een goed beeld van dat festijn en ook de krantenartikelen geven hiervan een goede verslaglegging, en ik heb nog een foto gevonden van ons optreden in de tent.
In juli zijn we met de band naar de “Dureco” studio in Nijmegen gegaan om een plaatopname te maken en ik moet je zeggen dat deze banden nooit in de top 40 zijn gesignaleerd maar het was wel weer een leuke ervaring.
Tevens hing aan deze prijs ook nog vast een deelname aan het internationale popconcours te Berlijn in juni 1971. In een apart hoofdstuk zal ik die week in Berlijn verwoorden.
Op 9 november 1970 vierden wij ons 8 jarig bestaan in Laag Soeren met al onze fans in het ons zo bekende en geliefde Dorpshuis met het beheerders echtpaar “Hagen” die ons al die jaren hebben gedoogd met onze berg herrie tijdens het oefenen, (in het kasboek staat dat voor de zaalhuur F3,- per keer moest worden afgerekend- waar is die tijd gebleven).
Op 26 november 1970 ben ik tussendoor ook nog even getrouwd met Dinie. En natuurlijk moesten we op het feest toch nog even een paar nummers spelen
Ons afscheidsconcert en tevens laatste optreden van de band in deze samenstelling was in april 1971 in zaal Orpheus te Apeldoorn. Op foto’s hiernaast is nog eens goed te zien hoe gaaf onze eigenbouw installatie er uit zag.
Het hoofdstuk BERLIJN – juni 1971.
De gemeente Apeldoorn zou de volledige verzorgde reis naar Berlijn betalen vanwege de eerste prijs op de popfight. Ik werkte toen bij “Timmerfabriek Apeldoorn” aan de Vlijtseweg en kreeg een telefoontje van de secretaris van het kabinet van de burgemeester die mij vertelde dat bij nadere berekening de reis voor de gemeente te duur zou uitvallen, en daarom besloten om de trip te annuleren.
Je snapt natuurlijk wel dat we de beloofde reis nooit door onze neus zou laten boren en ik wist de beste man uit te leggen dat we alle mogelijke publiciteit zouden gebruiken om de verbroken belofte van de gemeente in de openbaarheid te brengen, en ik moet zeggen “het werkte”. Mijn voorstel om met een grotere Fort Transit bus zelf de reis te maken werd akkoord gevonden, en zo konden we ons toch voorbereiden op de meeting in Berlijn en namen daarvoor allemaal een weekje vrijaf.
Het gehele instrumentarium moest z.g. ingeklaard worden bij de douane, zoals lijsten maken met de herkomst/fabricaat van de versterkers en zo, maar dat was niet zo makkelijk omdat het allemaal eigenbouw was en we geen aankoopbewijzen konden overleggen, ook werden er gaatjes in de kasten geboord om de loodjes aan te brengen.
Nou moet je weten dat we in mei besloten hadden om te stoppen, het betekende dat Rudie de drummer en Wim gitarist/organist het niet meer zagen zitten om toch nog die trip te maken.
Toch wilden de rest van de groep Giel – Hans en ik wel, en konden natuurlijk net als “Jimi Hendrix” als een trio gaan, maar we vonden in Aart-Hans (jongere broer van Giel) als saxofonist een welkome vervanger, dat we nog nooit samen hadden gespeeld zagen wij niet als een belemmering.
Zelf zou ik op Rudie z’n drumstel spelen en de zang voor mijn rekening nemen, terwijl Giel slag/solo zou spelen en Hans op basgitaar, en als we nou gewoon de potmeters wat meer naar rechts open gooien dan moest het toch lukken. We hadden toch niets te verliezen en alleen maar lol.
Eenmaal op weg kregen we in Oost Duitsland een lekke band. Die K- weg die bestond uit betonplaten met onderlinge verschillen van wel enige centimeters waarbij je het gevoel en het geluid kreeg alsof je op een testbaan rijdt. Aangekomen bij de douane was het ook nog spannend, want Hans moest mee en onderzocht worden of hij misschien wel drugs in zijn lange haar had verstopt, en verder moest de hele bus leeg en werd van boven tot onder met spiegels gecheckt en met ijzerdraad de tank onderzocht ook op drugs. Na de val van de muur behoren deze praktijken gelukkig tot het verleden.
De tent waar het allemaal zou gebeuren bevond zich in het stadsdeel “Wilmersdorf” zaal “Riverboat” Tijdens de try-out maakten we kennis met de overige groepen, dat waren bands uit Duitsland – Denemarken – Luxemburg – Engeland – België – en wij uit Nederland.
De tijd dat we niet speelden brachten ons de gelegenheid op onderzoek uit te gaan, zo keken we op een uitkijksteiger over “DE MUUR” en zagen de Vopo’s wachtlopen.
We kwamen via de metro tot halte Fredrichstrasse en moesten overstappen om zo onder de muur door te komen, aan de andere zijde van de “Brandenburger Tor” spraken we nog met een aantal studenten, en natuurlijk struinden we een aantal discotheken en kroegen af, (maar veel weet ik daar niet meer van).
Ons optreden liep zoals we het van te voren hadden gepland luid en duidelijk, veel belangstelling was er voor onze eigenbouw installatie.
We vielen niet in de prijzen (dat kon ook niet met deze onderbezetting en hadden dat ook niet verwacht) maar het was een hele mooie ervaring.
De laatste avond was er een optreden in de “Duitsland Hal”van groep “CHICAGO”, toen de groep aan het einde van hun optreden ondanks de fluitconcerten van het publiek geen toegift wilden doen ontstond er een volksoproer, zo heftig hadden wij dat nog niet meegemaakt.
Verder zijn er geen gekke dingen meer voorgevallen en hebben de terugreis met gemengde gevoelens beleefd – want dit was wel onze laatste reis als band.
In de periode juni 1971 tot maart 1973 heeft de boel stil gelegen, ieder ging zijn eigen weg.
Maar het jeukte al een hele tijd bij mij, en uiteindelijk wilde iedereen behalve Rudie toch weer gewoon muziek maken gewoon voor ons zelf. Ik schafte me een drumstel aan, gelukkig was de rest van de installatie was nog aanwezig.
En zo kleunden we bijna elke vrijdagavond in het tuinhuisje bij de ouders van Wim Mosterd aan de Arnhemse weg, hiervan hebben wij nog een 8mm film.
De dames “Maywood” hebben ons daar nog een keer opgezocht en meegezongen.
Inmiddels woonde ik voor mijn werk al vanaf september 1976 in Rosmalen, maar we gingen toch bijna elk weekend met inmiddels 2 zoons en een hond terug naar de Veluwe.
We dropten de boys en de hond bij ouders en schoonouders. Dinie ging naar vriendinnen en ik ging spelen in Apeldoorn, dat heeft geduurd tot 1983.- want toen kwam er iets nieuws op mijn pad.
Tussenfasen van; THE MAC’s 1962-1983 / ACT 83”-1983-1993 / THE MAC’s 2010-2013
In 1983 hebben we, samen met mijn achterbuurman die basgitaar speelde in een band, tijdens en “Back to The Sixties” avond een nieuwe groep gevormd van acht man en een zangeres.
We noemden ons ACT-83 en speelden de muziek van de jaren 60-70-80. We traden zes keer per jaar op, maar wel elke week oefenen. In 1985 kreeg ik met ziekte te maken. Ik bleef wel doorgaan met drummen, hoewel het me behoorlijk wat moeite kostte. Mijn vrouw was ook in die tijd een belangrijke steun. In 1993 ben ik uit de band getreden. Maar de band bestaat nog steeds en speelt nu ook het wat nieuwere repertoire. Een blauwe maandag heb ik nog in 2009 met wat oude knakkers iets proberen op te zetten, maar helaas waren inzet en doelstelling te verschillend en ben ik afgehaakt.
Frans Jansen, slaggitarist in de jaren 1965-1966, zorgde ervoor dat we in mei 2010 weer een keer bij elkaar kwamen, samen met Jan Koops (Gr) slaggitarist en basgitarist in de jaren 1964-1967 samen met –( de oude garde)- Giel en ik. Het viel de mannen natuurlijk niet mee om na al die jaren weer snel in het ritme te komen. We deden de reünie in oktober 2010 nog een keer. En de tot nu toe laatste keer was dat in mei 2012 . We hebben toen ook het bedrijf van Giel van Breda bezocht (je weet wel de techneut van de band – waar een hobby al niet toe kan leiden?!)
De intentie is nog steeds om eens per jaar elkaar weer op te zoeken, al dan niet met muziek maken, maar zeker met het gevoel van verbondenheid met onze verhalen en hopen onder het genot van een etentje en een drankje dit nog lange tijd in goede gezondheid te mogen doen.
Frans woont in Hoogeveen, hij is gepensioneerd en wijnexpert en doet dit samen met zijn vrouw Sonja. Jan woont in Harkstede (Gr) met zijn vrouw Harmien en is een hobby botenbouwer en doet het daarnaast ook rustig aan. Jammer dat Hans Pruimers – basgitaar en Wim Mosterd – orgel /slaggitaar zijn overleden. Giel woont in Brummen met zijn vrouw Ans en heeft nog steeds iets met gitaren en versterkers dus hij doet nog wel iets nuttigs, oh ja en hij fietst ook nog.
Ja, en ik woon in Maliskamp (Rosmalen) nog steeds met Dinie en doe na mijn werkend bestaan eigenlijk alleen nog maar aan een beetje tennis en motorrijden en genieten van het heden en verder ook niet veel.
Diversen.
NAC-artikel geschreven
door Arnold Zweers
—————- ————- ————— —————-
En verder ;
Ik vond het leuk, maar ook een hele klus om oude tijden weer te laten herleven.
Het was een geweldige tijd waarin alles anders was en werd, het was ONZE tijd.
Het was ook de tijd van “Woodstock” in de States en in Eerbeek “Free Village”.
Ik de hoop dat ons verhaal een positieve bijdrage kan leveren aan het geweldige initiatief van de mensen
van “Waterloo Station” en wens ik jullie sterkte met de uitwerking hiervan,
De laatste zending van foto’s en plakboek artikelen heeft inmiddels plaatsgevonden.
Indien iemand nog iets meer weet en/of toe te voegen heeft aan deze story, laat van je horen.
Ik ben bereikbaar op: 06.533.99.682 en 073-6312298 mail ; martinschut@ziggo.nl
Met vriendelijke groet,
Martin Schut.