Herinneringen
Hier komen de herinneringen te staan die men heeft aan de 60er en 70er jaren in Apeldoorn, met name de herinneringen aan het Uitgaansleven en de Pop & Beatgroepen.
Wil je je eigen herinneringen hier hebben staan stuur deze dan aan info@waterloostation.nl.
Herinnering aan een mooie tijd.
Ik ben van januari 1973 t/m 1 januari 1975 betrokken geweest bij Waterloo Station. Eerst als bezoeker en later als medewerker. Voor mijn gevoel was ik er op het laatst bijna dag en nacht. Er gingen van onze school, de Jachtlaan MAVO, regelmatig leerlingen hierheen voor de disco’s van Gerbrand de Vries en voor de bands. Die wisselden elkaar regelmatig af. Bekende bands die hier op traden waren o.a. Flavium, Crying Wood, Railway. Van het 5 jarig jubileumconcert van Flavium op 1 juni 1974 heb ik bandopnames gemaakt. Ook liep ik er regelmatig met een fototoestel rond zoals te zien is op de fotopagina. Ik heb hier op den duur allerlei werkzaamheden gedaan, inkoop, kassa, bardiensten en noem maar op. We hadden daar een leuk groepje mensen waarvan ik me de volgende namen nog herinner: Gerbrand de Vries, Frank Prins, Wout van Buren, Tom Fransz, Rob Elich, Geert Vermeulen en nog veel meer medewerkers. Natuurlijk waren er ook mindere momenten en dat heeft soms diepe wonden geslagen in de relaties onderling.
Maar goed, mijn herinneringen zijn over het algemeen positief. Ik heb hier de ‘echte’ muziek leren kennen, ging regelmatig schaken, veel tafeltennissen (met René Abeleven o.a.), heb hier mijn eerste grote liefde ontmoet (Bea Witzel), ons eerste plaatje was Crocodile Rock van Elton John. In de loop van 1974 liepen de bezoekersaantallen terug (was een landelijk beeld). Ook waren er problemen met groepen jongeren die vanuit andere plaatsen naar Apeldoorn kwamen en daar voor problemen zorgden. Ik weet nog dat we boven uit het raam gingen kijken of ze er aan kwamen. We werden dan opgebeld door een andere jeugdsoos om ons in te seinen. Zo konden we de deur gesloten houden. De laatste groep die in Waterloo Station heeft opgetreden is Crying Wood (ex. Geebros) en wel op 2 november 1974. De dag ervoor trad Flavium nog op.
Al met al was het uit met de pret. Er werd er nog een poging gedaan om de boel te redden zo blijkt uit diverse notulen die ik nog heb. Maar dat was te laat. De stichting werd per 1 januari 1975 opgeheven. Wel werd er nog een nieuwe stichting opgericht die Stichting Cluster heette. Er werd nog een pandje aangekocht bij het kanaal om hier nog weer wat te beginnen. Dat liep echter ook op niets uit. Het gebouw Waterloo Station werd afgebroken om plaats te maken voor nieuwbouw. Van deze afbraak staan de nodige foto’s op de fotopagina. Ik heb heel lang het naambord van Waterloo Station nog in bezit gehad. Helaas is dat bij een verhuizing van 19 jaar geleden verdwenen.
Ludwin Wieringa
Zwolle, december 2007
________________________________________________________________________________________________________________________
Bolland & Bolland – Summer Of ’71 (1972)
________________________________________________________________________________________________________________________
In de periode 2009 2011 schreef onze redactie diverse artikelen over de muziek en het uitgaan in Apeldoorn in de 60er jaren. Ze verschenen eerder in het tijdschrift Oud Apeldoorn. Deze gaat over the Black Moodies.
___________________________________________________________________________________________________________________
Hoi Ludwin en Gert,
Allereerst proficiat met de mooie site over Waterloo Station. Door Gert (die een neef van mij is) ben ik op de hoogte gebracht dat deze site in december op het net zou worden geplaatst. In de zeventiger jaren was ik daar regelmatig bezoeker in de weekeinden van Waterloo Station. Wat mij altijd is bijgebleven was de leuke ongedwongen sfeer die daar heerste en volgens mij werd er ook geen alcohol getapt (al kan ik dat laatste mis hebben). Wat mij vooral bijstaat zijn de optredens van zowel Flavium als Lava welke veel Rory Gallagher covers speelden. Ook de kerst 1973 staat mij heel goed bij want ik heb toen geloof ik 48 uur niet geslapen. Volgens mij heb ik ook nog eens een oud en nieuw daar meegemaakt of dat hij toen ’s nachts openging. Een optreden van Moan staat mij ook bij (zij hadden na de pauze een act waar ze later beroemd mee werden nl Long Tall Ernie en the Shakers). Ik heb ze daar later nog eens over gesproken in mijn diensttijd in Duitsland alwaar ze toen optraden. Ik kwam eigenlijk bij WS verzeild door Gerbrand die bij mij in de flat woonde en op zondagmiddag vaak platen draaide waar vaak 1 groep centraal stond (Yes, CSNY etc).
Al met al zal ik de site regelmatig bezoeken en bewaar dierbare herinneringen aan deze tijd en als ik zo wat foto’s terugzie dan komen er mij wel wat gezichten bekend voor maar namen weet ik zo niet meer.
groetjes Ruud de Jonge
december 2007
___________________________________________________________________________________________________________________
__________________________________________________________________________________________________________________________
Dave Berry – If you wait for love
__________________________________________________________________________________________________________________________
Blues in Apeldoorn.
Bunker, zomer 1973. Onder aanvoering van mondharmonicavirtuoos Tom Schepp stampten we in no time een avondvullend programma uit de grond. Blues, boogie, rock, en een voorzichtige flirt richting jazz.
Tom: ‘Wat zouden jullie ervan vinden als we twee blazers toevoegen aan ons repertoire?’
Het klonk mij als perfecte, bijna Hemelse Blues in de oren. Tom kende een docent aan ‘t Zwols conservatorium, met wie hij regelmatig filosofeerde over de toekomst van de Blues. Twee bijna afgestudeerde tenor- en altsaxofoonhelden zouden Bunker prima kunnen bijstaan in hun jongensdroom; de beste Bluesband ter wereld worden.
Apeldoorn, Zwolle… Het moest ergens beginnen. Tenslotte was Eelco Gelling ook gewoon in Zwartsluis geboren. Vanaf dat moment repeteerde ik iedere avond, fanatieker dan ooit, mijn rifs. En ja hoor, daar stonden we oog in oog met twee conservatoriumblazers. Bloednerveus plugde ik in. ‘Laten we beginnen met een slowblues,’zei ik. ‘In E?’ riep Tom Schepp terwijl hij geroutineerd z’n mondharmonicakoffer opende. Onze bassist, Gert Kozijn, knikte.
Sweet little angel, tingelde mooi zacht en toch krachtig door onze kale oefenruimte. Ieder moment verwachtte ik een professioneel hartverscheurende blaaspartij. Van uit m’n ooghoeken zag ik ze staan.
Vloekend sprong drummer Eddie van z’n krukje. ‘John en jij ook Tom… Wat is dit voor bullshit?!’ Een pijnlijke stilte.
‘Waarom spelen jullie niet?’ vroeg ik. De tenorsaxofonist frunnikte aan z’n donkerblauwe colbertjasje. ‘Jullie spelen mooi, diep uit het hart…’
‘En jullie, en jullie?!’ Eddie liep paars aan. ‘Heb jij die sukkels hierheen gehaald, John?’ ADHD moest nog uitgevonden worden. ‘En jij ook, Tom Schepp!’ Buiten verontschuldigde ik me voor het gedrag van onze drummer. Tom Schepp, de mondharmonicavirtuoos, tikte op mijn schouder. ‘John,’ zei hij, ‘ik was vergeten dat die lui alleen van papier konden spelen…’
John Oldenhof
4 februari 2008
__________________________________________________________________________________________________________________________
Billy Joe Royal – I Knew You When
__________________________________________________________________________________________________________________________
Les Baroques/ISSA
De eerste echte “popgroep” in Apeldoorn,
die echt veel trekken had van de Beatles en Rolling Stones qua
geluid, kleding, haar etc waren “Les Baroques” (Frank Muijser)uit
Baarn. Geweldig!In het ISSA gebouw in Marialust was het dan op
zaterdagavond absoluut feest. Ik kwam daar voor het eerst in contact
met die muziek. De gemiddelde leeftijd was daar 16/17 jaar. Ik was 14
jaar ofzo en keek m’n ogen uit. Ik zie ze nog staan. Nog steeds onder
de indruk van die sologitarist die The Shadows & The Beatles gewoon
naspeelde! Als de Brandweer kwam controleren werd eerst de helft van
het publiek door een zijdeur het bos ingestuurd, want er waren veel
te veel mensen in het houten gebouwtje. Echt geweldig! Later hebben
we met The Bats nog regelmatig met ze samengespeeld, gedronken en
gelachen.
Daar is mijn hobby geboren…
Ruud Wegman, 13 maart 2008
_________________________________________________________________________________________________________________________
Bob and Marcia – Young, Gifted and Black
_________________________________________________________________________________________________________________________
Top ’66
Voorjaar1967. Op een zondagmiddag tegen twee uur loop ik stoer de trap op van de Poort van Kleef. Veertien jaar oud, de kleinste van klas 2a van de Kinsbergen-Ulo, de groeispurt naar de 1.88 moest nog komen. In de krant was een optreden van The Outsiders aangekondigd. Met een knaak vastgeklemd in de zwetende rechterhand en met kloppend hart kwam ik bij het tafeltje in de hal waar Ed Politiek en Gerrit van Cotthem plaats hadden genomen om de entreegelden van de diverse bezoekers in ontvangst te nemen. Zij monsterden mij en vroegen naar mijn leeftijd. Dapper maar waarschijnlijk zeer timide antwoordde ik dat ik zestien was, de minimum leeftijd om tot Top ’66 toegelaten te worden. Natuurlijk werd ik niet geloofd en de gang richting Marktplein voelde als de gang naar Canossa. Voorlopig moest ik het weer doen met schoolfeestjes met de plaatselijke en regionale bands.
Twee maanden later…
Hitweek kondigde het groots aan. De groep Them komt naar Apeldoorn, met in het voorprogramma o.a. Golden Earrings. Later bleek dat de groep Them niet meer bestond en alleen Van Morrison naar Nederland was gekomen. Gelukkig waren de kaartjes verkrijgbaar bij de bekende voorverkoopadressen en op een zondagmiddag toog ik op de fiets naar de Eurobeurs met het kaartje in de weer zwetende rechterhand. Op vijf meter van het podium zag ik eerst de Golden Earrings, met toen nog de blonde zanger Frans Krassenburg en even later stond daar de Ierse roodharige zanger met niet eens echt lang haar , begeleid door de Blizzards: Eelco Gelling-sologitaar, Willy Middel-basgitaar, Herman Brood, ja die…orgel en piano en Hans Waterman-drums. Luister hier (van_morrison_gloria2) naar een opname van Van Morisson tijdens zijn optreden. Mijn wraak op de heren van de kassa was zoet en met een glimlach op het gezicht verliet ik net als duizend andere aanwezigen de Eurobeurs……..
Gert Kozijn, 14 maart 2008
Lees hier onder het uitgebreide verhaal over dit concert van Bert Jansen uit zijn boek “Nozzung but ze bloes”.
__________________________________________________________________________________________________________________________
Elvis Presley – Promised Land
__________________________________________________________________________________________________________________________
Hans Kussy verstrekte ons de volgende ( bewerkte) informatie:
’n Andere gedenkwaardige plek uit die tijd ( beginjaren zestig, redactie ): Toon de Graaf van stomerij/wasserij De Pauw aan de Brinklaan, nu gevestigd op de Asselsestraat had de ruimte boven de wasserij verbouwd en omgetoverd tot ontmoetings-/dansgelegenheid waar The Fireballs huisorkest waren en ook de Goldstar Brothers een oefenruimte vonden en vaak optraden. Nog ver voordat gelegenheden als “De Groene Fles” en de Manege, etc. gecreëerd waren.
_________________________________________________________________________________________________________________________
Bryan Adams – Summer of 69 – Live in Lisbon
________________________________________________________________________________________________________________________
Van 1967 tot 1970 ging ik regelmatig uit in de Manege. Kan me herinneren een groep
De Checkmates o.i.d. Entree was f 2,50 en na 11.45 gratis. Op vrijdag altijd gratis. In de hal achter een tafeltje met geldkassa zat een oudere heer met bril en grijs haar. Ik meen dat de zaak op zaterdag tot 2 uur en op zondag tot 12 uur open was. Zaterdag erg druk, gezellig, maar zondag was het al vroeg weer stil.Toch een leuke herinnering.
Arend Schreuder
10 november 2008
____________________________________________________________________________________________________________________________________
_________________________________________________________________________________________________________________________
_______________________________________________________________________________________________
Onderstaand een interessante reactie en herinneringen van Jaap Dekker die zijn opleiding bij Dick Kars in Apeldoorn had.
Ik woonde in die stad, die wij als inwoners destijds in onze enorme bescheidenheid nog altijd ‘dorp ‘ noemden, ( terwijl volgens een vernieuwde wetgeving uit 1858 Apeldoorn zich al een eeuw lang ‘stad’ zou mogen noemen), van mijn tweede tot mijn veertiende jaar, dus van 1949 tot september 1961. Dat is niet helemaal correct, van sept. 1960 tot juni 1961 zat ik op een internaat in Amsterdam en kwam terug in Apeldoorn met een plat Amsterdams accent.
De eerste zeven jaar woonde ik op de Koningstraat, dus op het Loo en speelde daar met de andere buurtkinderen in de Paleiselijke tuinen. Leerde daar uiteindelijk de gehele Koninklijke familie kennen.
Maar waar het jullie om begonnen is, is natuurlijk de start en ontwikkeling van mijn muzikale carrière.
Welnu, vanaf mijn achtste zat ik op de muziekschool van Dick Kars, instrument accordeon, ik ruik nog de geur van al die prachtige instrumenten die aan de voorkant van zijn leszaal in de winkel stonden.
Ik had les op zaterdagmiddag, studeerde elke dag, mimimaal twee uren, soms wel vijf uren in het weekend en belandde uiteindelijk in zijn accordeonorkest ‘Crescendo.’
Dat orkest werd elk jaar Nederlands kampioen, ikzelf zat nog op de derde rij, maar was stellig van plan het ooit tot de eerste partij te gaan schoppen.
Dick Kars was een ontzettend fijn mens. Een heerlijke leraar en een geweldig leuke dirigent, altijd zonder dirigeerstok. Toen, in 1960, werd mijn zus ernstig ziek, belandde bijna een jaar in het ziekenhuis en ging ik naar een internaat in Amsterdam, alwaar ik voor het eerst een piano aanraakte. Maar de basis was gelegd bij Dick, daar op de Arnhemseweg 55. Dat blijft voor mij voor altijd onvergetelijk. Ik heb daar genoten van werkelijk elke les, ging daar met ongekend plezier naar toe, met mijn accordeon in een houten bakje achterop mijn fiets.
Mijn ouders verhuisden naar het dorpje Heelsum in de buurt van Arnhem, ik ging naar de middelbare school in Arnhem en speelde nog accordeon tot ongeveer mijn 19e.
Nog altijd bloedfanatiek, studeren en nog eens studeren. Deed er intussen al wel piano bij.
Ergens rond 1966 kreeg ik een aanbieding van de Arnhemse popgroep ‘Les Copains’ om daar organist te worden, op zo’n elektrisch Farfisa-orgeltje.
Na een half jaar stug repeteren was ons eerste openbare optreden in…juist, in Apeldoorn. En slécht, dat ik speelde! Ik stond stijf van de zenuwen.
Stukken van o.a. Steve Winwood, The Animals, Them ( Van Morrison) en dat soort repertoire. Ik moest werkelijk enorm wennen aan een vijfmansbandje.
Maar als je echt wilt, leer je snel. En ik wilde echt.
In 1969 kreeg ik een anbieding van de Arnhemse popgroep ‘Moan’, om Herman Brood als toetsenist op te volgen. In één week leerde ik het hele repertoire uit mijn hoofd.
De Moan had drie identiteiten.Voor de pauze popgroep met veel underground-muziek, na de pauze Rock and Roll, compleet met brillantine en vetkuiven en dan onder de naam Long Tall Ernie and the Shakers. En in de studio maakten we nog smartlappen onder de naam ‘Het Spijkerkwartet.’ Ergens op internet staat dat ik met ruzie uit de band zou zijn gezet. Niets is minder waar. Met pijn in mijn hart vertrok ik om mijn lerarenopleiding Frans af te maken en ben tot op de dag vandaag nog altijd innig bevriend met de ouwe jongens van Moan. Helaas is Arnie Treffers, Ernie dus, jong gestorven.
In 1971 wilde ik mijn eigen band beginnen, met piano als centraal instrument. Ik was al diverse keren in de band van mijn 8 jaar oudere vriend Rob Hoeke ingevallen, bij blessure of ziekte en had de smaak van blues en boogie woogie geheel te pakken. Deed mee aan het Loosdrecht jazzconcours in augustus, enfin de rest moge bekend zijn. Zie mijn website. Heb in totaal plm. 25 albums uitgebracht, naar schatting een kwart miljoen platen verkocht, driemaal goud, tweemaal platina.
Op latere leeftijd ging ik , na vijf jaar privélessen piano, alsnog naar het conservatorium, rondde dat in 1990 af op het Sweelinck te Amsterdam en voelde me toen pas een complete pianist. Alhoewel ik nog elke dag besef hoeveel er nog te leren valt. En dus nog élke dag studeer, in werkelijk alle denkbare stijlen.
Verdiep me ook nog dagelijks in muziektheorieboeken.
Na mijn mediastop in 1989 ( ik kon niet langer tegen al die aandacht voor mijn privé-leven ) ben ik wel altijd blijven spelen en vooral me bezig gaan houden met componeren. Dus bladmuziek schrijven.
Filmmuziek, muziek voor documentaires en reclamespotjes, maar ook bladmuziek voor zowel boogie woogie-pianisten alsook romantische werkjes voor klassiek geschoolde goede amateur-pianisten.
Met enige (on)regelmaat speel ik nog altijd in Apeldoorn. Vaak in Hotel Café De Paris, dat zo’n beetje mijn tweede huis is. Ik blijf er ook altijd slapen.
Dat spelen doe ik daar meestal alleen, met zo’n mooie grote vleugel heb je je bandleden niet nodig.
Graag zou ik overigens wel weer eens in de open lucht willen spelen, ik bedoel dus op ‘Jazz in the Woods’ en dan natuurlijk wél met mijn hele vijfmansband.
Maar hoe je het ook wendt of keert: alles is begonnen bij Dick Kars, mijn allereerste grote inspirator.
Onvergetelijke jongen, veel te vroeg gestorven.
Het is overigens niet ondenkbaar dat ik op mijn oude dag ooit nog eens terugkeer naar Apeldoorn.
Maar voorlopig houd ik het nog even bij Amstelveen/Amsterdam. Zit hier intussen al zo’n jaar of 28.
Vriendelijke groet,
Jaap Dekker.
11 augustus 2009
__________________________________________________________________________________
The Walker Brothers – Love Minus Zero
______________________________________________________________________________
De Olifant.
Iemand mailde ons de volgende herinnering, het gaat over het ontstaan van de naam “den Olifant”, het bekende in 1974 opgerichte café van de helaas overleden Hans van Rijswijk.
In 1973 had hij een discotheek in de Marktstraatgenaamd de Mot, op een avond laat zat hij daar wat te praten met goede vrienden en hij vertelde dat hij een nieuwe tent ging openen aan de Kapelstraat, een soort bruincafé/een tapperij. Hij zocht nog een mooie naam. Na discotheek de Tor, die hij op poten zette, en op dat ogenblik dus de Mot, dacht hij zelf aan de naam de Mug.
Zijn vrienden vonden het niet zo’n goed idee en probeerden het Hans uit zijn hoofd te praten. Er werd nog wat gedronken en gelachen (je weet hoe dat gaat) tot iemand zei, waarom maak je van De Mug niet De Olifant. Naar het bekende gezegde …; van een mug een olifant maken …. Zo zou de naam zijn ontstaan van deze zeer geslaagde horecaonderneming, die Hans van Rijswijk meer dan 25 jaar runde .
We vonden het een mooi verhaal, misschienkan iemand ons vertellen of het echt zo is gegaan en als de Mug al heeft bestaan waar stond ie dan wel.
Redactie Waterloo Station
________________________________________________________
______________________________________________________________________________
Hieronder de herinneringen van Erna van Laar.
Ik heb tot 1971 in Apeldoorn (Ugchelen) gewoond en ontzettend veel plezier gehad in de jaren zestig/begin zeventig in het uitgaansleven van Apeldoorn. Ik kwam toevallig op jullie website terecht en vond de kennismaking geweldig, top zoals jullie de jaren hebben vastgelegd. En natuurlijk kwam ik in De Tor, met name in 1969 en 1970, soms wel 3 tot 4 keer per week en ook in alle andere gelegenheden en natuurlijk eerst in 1964-1965 naar Dansschool Biezeman op de zondagavonden. Daarnaast gingen we vaak uit in Deventer naar de zaak van Tjalling Tjalkens en naar Tuf-Tuf in Zwolle.
Omdat ik bevriend was met Peggy Scheltens kwam ik regelmatig in aanraking met The Black Moodies, waar ik nog een paar leuke foto’s en artikelen van heb, maar die zag ik ook op jullie website. Daarnaast kende ik Wim van Diggele van The Relaxers en omdat hiervan nog weinig op jullie website staat heb ik 3 artikelen ingescand uit een oud vergeeld en uit elkaar vallend plakboek uit de jaren 1965-1966. Misschien kun je er wat mee.
Van The Relaxers was ik een fan omdat ik Wim kende en via hem voor het eerst in aanraking ben gekomen met Jazz. Kreeg van hem mijn eerste single van Miles Davis. De band trad ook op in de Manege en daar ging ik dan naar toe. Verder kan ik er helaas niet zo veel over vertellen, het is erg lang geleden al word door jullie website het geheugen wel weer wat opgefrist :-). Ik was ook een echte fan van The Black Moody’s die ook regelmatig aan het oefenen waren bij de familie Scheltens thuis en bij Willy die langs het spoor woonde. Ik vond het prachtig dit mee te maken al was ik toen nog maar een guppy van 16/17 jaar.
Wat me ook erg is bijgebleven is het optreden van Greenfield en Cook die hun single Only Lies voor het eerst uitprobeerden in discotheek De Tor en natuurlijk dat ik met Rink Groeneveld heb gedanst, dit zal in 1968 zijn geweest. Karel Kinds sloot altijd de avond af met een liedje van Rudi Carell die zijn hondje nog even uitlaat voordat hij gaat slapen. Tja, dat zijn van die dingen die je altijd te binnen schieten als je de muziek weer hoort. Goede herinneringen dus.
Veel succes met jullie website.
Hartelijke groet,
Erna
_________________________________________________________________________________________________________________________
Electric Light Orechestra – Rockaria! (audio)
Van de LP/CD A New World Record uit 1976
_________________________________________________________________________________________________________________________
_____________________________________________________________________________________________________________________________________
In de periode 2009-2011 schreef onze redactie diverse artikelen over de muziek en het uitgaan in Apeldoorn in de 60er jaren. Ze verschenen eerder in het tijdschrift Oud Apeldoorn. Deze gaat over Rietzangerweg Indo Rock.
____________________________________________________________________________________________________________________________
De Poort van Kleef – een herinnering — Fred Hillebrand, gitarist van The Fascinations.
Voor mij een tweede huiskamer. Voordat ik er met mijn band regelmatig speelde was ik al een vaste bezoeker van de Poort. Veel mensen van mijn generatie zullen het patroon herkennen. Je ging met de jongens ‘s avonds de stad in en dan alle zalen af zoals la Bordelaise, zaal Gelderman, Kunst en Genot (Korte Kanaalstraat) en wat er allemaal nog meer was in die tijd. Meestal waren er wel verenigingen die een feestavond hadden. Zo’n feestavond bestond dan meestal uit een toneelvoorstelling of cabaret met daarna een verloting en bal na. Natuurlijk gingen we voor het laatste. Met een beetje handigheid kwam je er wel binnen, later op de avond was er meestal geen controle meer aan de deur. Toen de Poort van Kleef een danszaal werd bleven we daar hangen. Geweldige sfeer, aardig personeel. De bedrijfsleider was meneer Harleman. Meneer Eggermont was meen ik de eigenaar.
Aan de ober Dick Wolda heb ik heel goede herinneringen. Altijd een luisterend oor, altijd vrolijk. Een paar jaar geleden kwam ik hem bij toeval weer tegen in een muziekwinkel. Nog altijd dezelfde aardige man. En wie kende niet de overbekende Apeldoorner, en ik noem de naam waaronder iedereen hem kende met veel respect, schele Mieke. Mieke Peper, de altijd ondernemende en bezige man. Naast zijn werkzaamheden in de Poort kwam je hem overal tegen. Ik herinner me nogeen cafetaria naast Bioscoop Centraal waar hij werkte en ook op de markt verkocht hij, meen ik, warme worst. Actief tijdens de carnaval. Zo had hij 4 meiden van de Poort als dansmariekes geregeld, waaronder mijn vrouw waar ik toen verkering mee had en die bracht ik dan met mijn Opeltje van de ene naar de andere carnavalsgelegenheid. Mieke zelf was dan adjudant of zoiets.
Fans van de Poort.
Fans van The Fascinations.
Ik ben zelf niet zo thuis in de carnavalswereld maar volgens mij is daar ook de carnavalsviering de Poortklutsers uit voort gekomen. Meneer Drost deed de garderobe. Hij verkocht ook snoep en rookartikelen. Het gebeurde regelmatig dat hij na afloop van de dansavond in de Poort met ons mee de stad in ging. Een leuke man. Van de vaste bezoekers herinner ik me nog de volgende namen. Naast mijn vrienden Frits Esselink, Adrie Sijs, Leo van Beek (als hij thuis was, hij was zeeman, dus veel weg) en mijn vrouw Marijke Biemolt die ik in de Poort heb leren kennen komen namen boven als Jenny Burghout, Janny Lentink, Rietje Gerritsen, Niek Kagie, de zusjes Coby en Mies, waarvan ik de achternaam niet meer weet. Heel wat gelachen met deze mensen! Natuurlijk waren er veel vaste bezoekers die je van gezicht kende. Op Woensdagavond was er altijd dansen voor militairen. Dames hadden dan altijd vrije toegang. Adrie Sijs en ik speelden daar ook regelmatig met onze band The Fascinations. Zo kenden we ook veel militaire bezoekers.
Soms kwamen deze militairen ook in het weekend naar de Poort. Een van deze jongens nodigde de meiden uit voor zijn verjaardag in het eerste weekend van Januari 1968. Jan (ik weet zijn achternaam niet meer) was in Apeldoorn gelegerd op de Willem 3 kazerne en woonde in Emmen. Hij had een week verlof en moest zich daarna weer melden in de Willem 3. Ik heb toen samen met Adrie Sijs het hele spul opgehaald. Alles in de Opel Caravan 1958 gepropt (ik dacht 7 personen) en heen en weer naar Emmen. Op de terugweg sneeuwde het enorm en de kachel van de auto was ook niet best, zodat we enkele tussen pits(café)-stops moesten maken om weer wat op te warmen. Vanaf die dag was het aan tussen Marijke en mij, dus de herinneringen aan de Poort, zeker die van de Kerst 1967 toen ik er mijn band speelde en de daarop volgende jaarwisseling zijn niet uit mijn geheugen te wissen. Een fijne tijd !
Fred Hillebrand –december 2010-
______________________________________________________________________________
James Blunt – 1973 – And though time goes by I will always be in a club with you in 1973!
__________________________________________________________________________________________________________________________
Herinneringen aan de Manege.
Beste mensen,
De manege ken ik uit de beginjaren 60 zowel als bezoeker van muziekavonden, als bezoeker van de soos van Totis Viribus, studentenvereniging van de ATS en als muzikant. Totis Viribus heeft de Manege maar kort als sociëteit gebruikt. Naast gewoon zitten, praten en dom drinken waren er ook allerlei activiteiten, waarvan de sigarenrook wedstrijd mij het langst is bijgebleven. De gevolgen waren nog erger dan een gewone kater!! Verder waren er ook avonden waar verschillende jazz groepen uit Apeldoorn en omgeving optraden. Ook ben ik nog kort lid geweest van de tennisclub Zwamadoro, die achter de Manege zat.
Ook de Totis Swing College heeft er opgetreden, waarvan de foto een gedateerd, maar duidelijk bewijs van is, hoewel de rest van de band helaas buiten beeld is. Op de foto Rob Veenhuizen bas, in muziekkringen in Apeldoorn zeer bekend, en ondergetekende, Rob van Bergen.
Helaas kan ik alleen maar zeggen, “Gelukkig heb ik deze foto nog!”.
Succes met de site en de groetjes van Rob van Bergen – 2 februari 2011.
_______________________________________________________________________________________________________________________
The Mamas and Papas – Own Kind of Music
______________________________________________________________________________
Eind jaren 60, begin jaren 70, was ik een trouwe bezoeker van Bar-Dancing de Manege,
waar ik ook mijn echtgenote heb leren kennen. Een vast gegeven was, dat je er zonder
stropdas niet binnen kwam.
Vrijwel iedere vrijdag, zaterdag en zondagavond was ik er wel met een aantal vrienden.
Begin van de avonden eerst iets drinken bij Stoffels, en dan op naar de manege.
Van het personeel van de manege kan ik mij herinneren, een zekere Hans, een uiterst
vriendelijke vent en dan nog Marco, die achter de bar stond. Vaak was er ook een oudere
heer aanwezig, waarschijnlijk de bedrijsleider, mijnheer Hol.
In die tijd speelden er verschillende goede bands t.w. The Playboys, Toby Collar en als ik
het mij goed herinner Take it Easy, dit was de band van Herman van Keeken en zijn echtgenote.
Als de Playboys speelden gingen we na de tijd nog wel eens iets drinken bij de Mod in de Marktsstraat,
de basgitarist van de Playboys ging dan wel eens mee, dit was een vent met een gigantische krulsnor.
Later bleek, dat hij in het dagelijks leven, chef amusement was bij de Avro.
Kortom een leuke tijd !!
Lammert van de Ploeg. – 12 februari 2011.
_______________________________________________________________________________________________
Toon de Graaf vertelt..
In die begin-60er jaren was mijn vader eigenaar van Stomerij De Pauw op Brinklaan 120. De grote zolder boven de winkel was omgebouwd tot dansruimte, er was ruimte genoeg voor een bandje. Inderdaad The Fireballs met Hans Kussy traden er regelmatig op. Het was ook hun oefenruimte.
Regelmatig gingen we met het hele spul op pad in de Volkswagenbus van de stomerij richting optredens in Veessen, Arnhem, Dieren, Voorst enz… Een mooie tijd! De bestelbus en de oefenruimte waren natuurlijk zeer welkom bij de band.
Als The Fireballs in Apeldoorn optraden (of op zolder) gingen we vaak dezelfde avond langs enkele disco’s o.a., Soos 59 om het liveoptreden aan te kondigen. Tientallen mensen kwamen zodoende naar de zolder op de Brinklaan. The Fireballs deden ook mee aan een talentenjacht in Arnhem met Jos Brink als presentator. Het was een groot succes.
Helaas heb ik weinig foto’s uit die tijd. Kussy leerde ik kennen omdat ik vaak bij hen aan de deur kwam voor de stomerij. Hele vriendelijke familie, regelmatig heb ik er Indisch gegeten. Toeval is verder dat we op de Karkietweg naast de familie Groote woonden. De hele start van André, Ben en Henk als The Goldstar Brothers en later als Geebros hebben we meegemaakt. Ook zij waren regelmatig bij ons op de zolder van Brinklaan 120.
Mijn vader, dirigent van het kerkkoor, gaf hun nog wat Engelse les. Later verhuisde stomerij De Pauw naar de Asselsestraat.
Hierbij nog wat foto’s.
Bonjour vanuit Frankrijk
Toon de Graaf.
_________________________________________________________________________________________________________________________
Uit het boek – Literaire tocht door Apeldoorn – 1984 –
geschreven door Jan Boers, het verhaal over de uit
Apeldoorn afkomstige schrijver Bert Jansen.
Bert Jansen (1949 – 2002†) schrijver van o.a. Nozzing but
ze Bloes (zie ook het artikel halverwege deze pagina),
Verder naar het Noorden en Popstukken.
Jan Boers(†) Apeldoornse schrijver van o.a. Kafka in de Polder.
NB: Met toestemmming van Mevrouw Boers – 22 oktober 2011.
______________________________________________________________________________________________
Beste mensen,
Allereerst dank voor de gezonden foto.
Dit zijn zeer zeker de Murphy Jets.
Zelf was ik, Paul Nagtegaal, destijds drummer/zanger en toon me uiterst rechts op de foto.
Van links naar rechts verder : Ralph ?? bas, heeft slechts enkele maanden bij ons meegedaan.
Theo van de Wurf, zang Frans Voest, leadgitaar/zang, Johan van Schaik, keyboard (heette toen nog orgel/piano)
Overigens denk ik dat we met deze line up (zoals je zelf zegt foto uit 1969) niet in de Manege hebben gespeeld. Manege kan haast niet eerder hebben plaatsgevonden vanaf pakweg 1971 tot 1975.
Zeer zeker wel met de formatie van onze foto op jullie, overigens heel leuke, site Waterloostation
Wel weet ik me (met enige trots) te herinneren dat wij de enige band in het “maandcircuit” waren die de amateurstatus hadden en dus in de diverse dancings (Manege – Apeldoorn, Munt – Rhenen, Funtushoeve en Jachthaven van Dijk – Loosdrecht, Koningskelder – Harderwijk, Pax en JayJayclub – Amersfoort, Peerdestal – Ellecom e.a.) geprogrammeerd werden tussen de “beroeps”, die meen ik toentertijd zo’n 400 gulden per week p.p. als gage ontvingen, dat dan meestal wel met kost en inwoning. Dus enerzijds achtte men ons kwalitatief goed genoeg drie avonden per week, muzikaal te presteren en anderzijds 40 uur per week een baas te dienen……… dus TROPENJAREN, maar had ze voor geen goud willen missen.
Van de Manege in het bijzonder herinner ik me (denk ik) staf achter de bar Marco en Anneke ?? uiterst vriendelijke mensen. Met als bijzonderheid dat wij in de maanden dat wij geprogrammeerd stonden zelf over een sleutel van de Manege beschikten zodat wij daar op een doordeweekse avond (vanuit Utrecht) nog even gingen repeteren om het repertoire op te frissen, immers onze spullen stonden daar de hele maand.
Rest mij nog te erkennen dat ik aan jouw meegezonden foto geen enkele herinnering deel, niet waar, niet wanneer, niet waarom. Shame on me…….. Maar wellicht dat ik Johan daar nog ff over kan raadplegen. Verder hou ook ik me aanbevolen voor evt. nieuw/oud fotomateriaal van de Manege en daar optredende bands.
GRTZ.
Paul Nagtegaal.
N.B. 12 november 2011 spelen The Murphy Jets in Voorthuizen, Zaal Buitenlust.
______________________________________________________________________________
1974
___________________________________________________________________________
Apeldoorn op weg naar….
De jaren 50 waarin ik, wat betreft het uitgaansleven als 15 jarige zich moest zien te vermaken in een nog behoudend en christelijk Apeldoorn waar de jeugd geacht werd te luisteren naar de ouders en het plaatselijk gezag, waren de mogelijkheden beperkt tot een bezoek aan dansschool Gelderman, Biezeman of Weenink.
Prins Bernharddal en Julianatoren waren het zondagse uitje. Of naar Centraal bioscoop waar je voor een paar stuivers de goedkoopste plek vooraan kreeg (nek loge) om naar een cowboy film, met in de hoofdrol Roy Rogers (de zingende cowboy) kon kijken. En naar afloop opgezadeld zat met een zere en stijve nek. Latere films met John Wayne en Charles Bronson gaf het betere werk. Vermeldingswaard is ook de Pindaman die altijd voor de ingang stond met zijn pindabak voor op de buik.
Met de brommer er op uit naar een uitspanning of een kaartje leggen bij ijssalon Romalia aan de Asselsestraat. De ijskoning op de hoek Hoofdstraat/ Hofstraat was ook een ontmoetingsplek. Ja, en dan het slenteren op de Hoofdstraat van Korenstraat tot aan de klok net voorbij v.d. Plaats lunchroom op de hoek Hoofdstraat/Brinklaan . Ja, de Hoofdstraat was een echt sociale ontmoetingsplek waar je met elkaar kon afspreken, achter de meisjes aan ging, soms een scharrel voor een avond vond en de laatste nieuwtjes uitwisselde. Wij waren ook de generatie die al jong de handen uit de mouwen moest steken om het land weer op de bouwen.
Velen zoals ik werden op 12 jarige leeftijd al het arbeidsproces in getrokken. De vele fabrieken in Apeldoorn trokken jonge mensen aan. Maar ook de bouw waarin ik terecht kwam trok veel leeftijdsgenoten. En dat allemaal tegen een klein loontje. Apeldoorn was nog een echt achtergebleven gebied met werkgevers die het niet zo nauw namen met de druk tot sociaal vernieuwende arbeidsverhoudingen en beloning. Ik heug mij nog goed het moment dat de vrije zaterdag ingevoerd werd, begin jaren 60, een vijf daagse werkweek, dat kan niet goed gaan was de mening van veel werkgevers. Zoveel vrije tijd voor een arbeider leid tot ledigheid en criminaliteit. Alleen arbeid adelt en dat dient de leidraad te wezen.
De zaterdag avond was dan ook de avond dat je het dorp introk voor vertier, slenteren op de Hoofdstraat van A naar B stiekem ergens binnen sluipen, zoals bij de Poort van Kleef, Gelderman, Kunst en genot, waar het na afloop van een toneeluitvoering vrij dansen was.
Dansen leerde je als arbeiders jongen bij Biezeman in de zaal van café Barning aan de Arnhemseweg, en dat alles op een nette manier, correcte afstand tussen de partners en geen ongepaste bewegingen want dan was het einde oefening De jukebox had zijn intrede gemaakt en ja daar kwam andere muziek uit dan op de dansschool, muziek die ons jonge mensen wel aanstond. Buddy Holly. Ray Charles en BB King, dat was andere muziek dan de Redwing cowboys, de Selvera’s en nog tal van die ingetogen muziek makers.
Wij kregen de smaak te pakken, Gelderman was wel vooruitstrevend naast dat hij regelmatig een goed dansorkest liet komen hoorde je daar ook vernieuwende muziek, maar net zo als bij Biezeman wel correcte danshouding. Maar danszaal Bieneveld in de v.Kinsbergenstraat hoek Nieuwstraat was voor ons het nieuwe dansen. ZWINGEN, helemaal los gaan in beweging en als je de juiste partner vond dan kon je de gekste danscaperiolen zien gebeuren. Het was te vooruitstrevend en niet passend in het nog steeds behoudend Apeldoorn. Velen vonden het maar een ordinaire tent met veel militairen van de Willem Drie kazerne en ons, los geslagen jeugd. De nette jeugd ging naar Gelderman en de plebs naar The Corner op de hoek Paschlaan/Regentesselaan. Ja, die plebs, lui van Robur en ander verwaand spul vaak samen komend bij ijssalon La Venezia aan de Paschlaan.
De luis in de pels voor de uitgaande jeugd was de zedenpolitie. De zaterdagavond vooral struinde deze mensen het uitgangsgebied af om de jeugd die nog geen 18 was te verwijderen uit bioscoop waar een film voor volwassenen draaide. De danszaal was ook alleen toegankelijk voor 18 jarigen, dat leidde er toe dat bij controle het jonge spul zich verstopte waar maar mogelijk zoals bij Gelderman die zijn te jonge dansers dan naar zijn privé vertrekken boven stuurde. In Kunst en genot aan de Kanaalstraat daar verstopte het te jonge spul zich in de talrijke toiletten.
De twee muzikanten die daar voor de dansmuziek verantwoordelijk waren vergeet je nooit, dat was een echtpaar waarvan de een viool speelde en de ander het drumstel bediende. Hoe simpel en netjes kon het in die tijd zijn.
We werden ouder en brutaler, horeca bezoek werd vooraf aan bezoek dansavond later op de avond een gewoonte, café Henk Bos op de hoek Nieuwstraat/Korenstraat was een café met aan de achterkant een feestzaal zodat later op de avond je zo over kon stappen.
Apeldoorn telde nog veel stamcafés, Prinses in de Korenstraat waar regelmatig muziek werd gemaakt, Marktzicht met zijn band, Bart Burgers, Astoria in de Markstraat, v.d.Ploeg bij de markt, de Zon Stationstraat, teveel om op te noemen, veelal met muziek uit de jukebox, of enkele muzikanten, piano-accordeon-gitaar- drummer-klarinet, muzikanten die in het weekend wat bij verdiende, maar wel gezellig. En dan op de late avond met het naar huis gaan even aan bij Willie Reimink, dat was een must, vooral zijn nierbroodje was een succes. De late avond? 11/ 12 uur was laat en 1 uur in de nacht was je toch wel een echte nachtbraker.
De tijd staat niet stil, evenmin de invloed van buiten af, op veel terreinen gaat het beter en anders, in de muziek, medezeggenschap in sociale verbeteringen en salarissen. Ons loonzakje word voller, we kunnen meer en willen meer. De politiek in Apeldoorn is dat een doorn in het oog, Bill Haley met Rock Around de Clock is een stapje te ver voor de notabelen, en niet alleen in Apeldoorn ook landelijk bracht dat onrust. Maar in Apeldoorn leidde dat midden jaren 50 tot rellen in de binnenstad.
De zondagmorgen was nog steeds voorbehouden aan kerkbezoek, de ongelovigen gingen voetballen, de rivaliteit tussen de vele clubs kwam altijd tot uiting op de late middag wanneer de uitslagen bekend werden gemaakt bij sigaren en sigaretten handel Jan van Asselt aan het marktplein tegen over het postkantoor. Daar werden verhitte discussies gevoerd wie de beste club was en wie het beste elftal had. A.G.O.V.V. met zijn vooruitstrevend technisch beleid was toonaangevend. Maar velen hadden geen goed woord over voor deze club. Vooral vanwege zijn ronsel praktijken. Robur met zijn prachtige velden en clubhuis met tribune op de Polhout en de blauwen waren toch wel veruit de grootste clubs, de rest bestond meer uit familieclubs waar gezelligheid en saamhorigheid de boventoon voerde, heel belangrijk voor het sociaal gebeuren.
De zondagavond was een thuisblijvertje want dan luisterde velen naar een hoorspel, Paul v Vlaanderen en Monus de man van de maan daar bleef je voor thuis.
De woningbouw na de oorlog vraagt veel bouwvakkers zoals ik, jonge mensen voor weinig loon en een 6 daagse werkweek. Op de zaterdag werd er gewerkt tot 1 uur en daarna ontving je het loonzakje voor die gewerkte week. Maar dat loonzakje was niet altijd een zekerheid het duurde soms tot laat in de middag dat een aannemer geld kwam brengen. Ik heb de eer ??? een groot deel van Apeldoorn Zuid te hebben mogen helpen op bouwen, Hofveld en Schubertplein met de omliggende woonbuurten zorgde in de jaren, eind 40 begin 50 voor veel werk. Aannemersbedrijf Robbers tekende hiervoor, maar loon uitbetalen was niet altijd een zekerheid, zo ook de vraag gaan we Maandag weer aan het werk of is het einde oefening.
Hoe en onder welke, onhygiënische toestanden, zoals (toiletten bestaand uit enkele oude deuren in een vierkant aan elkaar gespijkerd en er tussen in een balk met gat in de grond) voldoende vond in Apeldoorn en heel het oosten van het land werd mij al te duidelijk wanneer ik in het westen van het land (Amsterdam) kom te werken. De werkomstandigheden in de bouw werd daar geregeld en gecontroleerd door de toen alles bepalende communistisch bond. Geen bouw werd daar gestart of er moest eerst een schaftkeet zijn met koffie plus schone toiletten met toilet juffrouw, anders ging de bouw plat. Uiteraard was de beloning ook vele malen beter.
Teruglezend kan ik niet anders zeggen, we hebben ons altijd goed vermaakt.
Bob.v.d.Brink.
Bob, hartelijk dank voor jouw prachtige verhaal over jouw tijd in de fifties in Apeldoorn. Redactie Waterloo Station. 23 juni 2020.
______________________________________________________________________________
___________________________________________________________________________
ISSA en RFTO
Toen ik in 1964 in Apeldoorn kwam wonen in de nieuwe Rivierenwijk gelegen in Apeldoorn Zuid kende ik uiteraard niemand en wist nog niet waar de uitgaans gelegenheden waren behalve de cafe’s zoals het bekende Stoffels bij het station en het Oude Huis in de stad. Ja pas 17 jaar en nog op school dus nog redelijk groen , maar mijn school stond in Driebergen en dat bleek een aanknopingspunt voor mijn kennismaking met Apeldoorn en een grote vriendenclub . In die tijd reisde ik vanuit Apeldoorn naar Amersfoort vanwaar ik met schoolgenoten mee reed naar de IVA ( Instituut Voor Autohandel ) in Driebergen. Maar in de trein leerde ik mijn latere vrienden kennen o.a Rob de Graaf ook AMHC ‘er in hart en nieren , met name Rob gaf aan naar de ISSA te gaan waar hij later ook een bestuursfunctie had.
Zo kwam ik in Marialust het gebouw van de schuttersvereniging waar ik met name schoolgaand Apeldoorn leerde kennen en voornamelijk Detailhandel vakschool, HBS, Gymnasium, ULO en toch ook wat minder maar wel aanwezig al werkenden. Een ander publiek als dat ik wat later tegenkwam in bijv. SOOS 59 of Eurobeurs.
De bestuursleden in het jaar 1964 kende ik persoonlijk Ed Politiek, Hans van de Boomen, Agnes Robbers , Sanny Heutink , Henny Kaal , en Elly Steenmeier.
We reden voornamelijk op Puch MS 50 of Tomos , zweefzadel –potje als uitlaat ingekort achterspatbord en gele koplamp waren zo de kenmerken. Liefst met Parka en geruite pet , en zo ontstond R.F.T.O. de betekenis is anders als de letter volgorde : Fanta Racing Team Organisation . vele hadden een nummer op hun brommer van deze club ik had 110.
Jammer dat het maar een jaar geduurd heeft omdat we uit Marialust moesten , het was heel gezellig en Ed haalde vele bekende bands naar de ISSA . Dat hij een neus voor muziek had bleek later toen hij manager werd van o.a Blues Dimension uit Zwolle met Leen Ripke als voorman. Gelukkig heeft Ed later het ISSA publiek weer kunnen ontvangen in de Poort van Kleef in zijn Top ’66.
Mijn belevenissen in de ISSA duurde maar een jaar maar waren geweldig en gelukkig zijn in de latere jaren de bands en de groep ex ISSA bezoekers trouw gebleven aan Ed Politiek in de Poort van kleef.
Met vriendelijke groet,
Ruud Steiginga.
v.l.n.r. Hans van de Boomen, Agnes Robbers,
Rob de Graaf, Eddy Politiek, Sanny Heutink,
Henny Kaal, Elly Steenmeier, Ellen?
_____________________________________________________________________________________________
The Shirelles – Will You Still Love Me Tomorrow
__________________________________________________________________________________________
Het Apeldoorns Stadsblad van 16 maart 1988 – Harold Piket vertelt over The Bats en de Issa.
Een kleine rectificatie – de band Moanin wordt genoemd, waarschijnlijk heeft de verslaggever
het verkeerd verstaan, maar Harold had het over de Arnhemse band The Moans, met de nog
jonge Herman Brood.
_________________________________________________________________________________________________________________________
Roy Orbison – In Dreams – 1963
__________________________________________________________________________________________________________________________
John Sletbeen heeft het uitgebreid over de Eurobeurs,
een mooi verhaal, bron Nieuwe Apeldoornse Courant
van 11 oktober 1989,verslaggever Arnold Zweers,
foto Tom van Dijke
________________________________________________________________________________________________________________
23 maart 1964 24 maart 1967
Dick van Gelder haalde toentertijd The Beatles naar Nederland –
het was nog enigszins een probleem waar moest het optreden
plaatsvinden. Dick van Gelder voelde erg veel voor Berg en Bos,
maar Brian Epstein wilde helaas geen openluchtconcert.
Stel je eens voor The Beatles in Berg en Bos.
Hoe fantastisch was dat geweest!!!
Redactie website Waterloo Station.
_________________________________________________________________________________________________________________
J.J. 19 -7- 1961 JC Wilslaan Apeldoorn
Een bewolkte dag, zwakke wind, 17 graden, een woensdag.
Nummer 1 Hitparade
______________________________________________________________________________________________________________
Theo Dasbach schrijft:
Leuk inderdaad jeugd geschiedenis. Ik herinner me ISSA & euro beurs, kristalbad en de “hunker bunker” op de Jachtlaan nog heel goed. Live music met o.a. Ei Ei en de Klutsers, Moan etc. en dan natuurlijk de Bats, mijn schoolband met klasgenoot Marco Dammers, waar ik mee uitging en hielp met het opzetten van de instrumenten. Ik ging per brommer en zij met de Bats bus. Ik speelde hier en daar mijn zelf geleerde blues nummers op piano. Ik zal nooit vergeten een optreden van de Bats en de boze vader die zijn dochter kwam ophalen die ergens in de bosjes aan het vrijen lag.
En dan de vechtpartijen met nozems buiten terwijl binnen de Bats speelden, mijn brommer stuk en de politie achter mijn broek want ik had geen verlichting meer en ik kon er amper mee terug rijden vanuit Deventer s ’nachts. Goede tijden, veel muziek en plezier, goede herinneringen dus. Na mijn eindexamen ging iedereen zijn weg en studeren etc. The Bats kwamen zo nu en dan bij elkaar en bleven optreden als het zo uitkwam. Ik ging studeren en werd Disk jockey in Amsterdam in 1969 en na mijn rechten studie verdween ik naar het buitenland. Van 1996 tot 2005 kwam ik terug naar Nederland en richtte het Rock’n Roll Museum op in Friesland. In 2005 emigreerde ik naar Memphis en de US waar ik in Clarksdale, Ms het non-profit Rock & Blues Museum opende in 2006, hetgeen onlangs in de top 5 van de 10 Best Mississippi attractions terecht kwam.
Mijn hobby is nog steeds muziek en ik draai nog veel vinyl en treed regelmatig op met keyboard als Theo” Boogieman” en ik heb 3 cd’s opgenomen en ben thans met mijn 4de cd bezig. Marco Dammers van de Bats heeft mij nog opgezocht en een paar jaar geleden ook klasgenoot Nellie Bosman die bevriend was met Nettie die we uit het oog verloren zijn. Ik heb nog immer contact met Rudi Wegman lead guitar van de Bats!
Gerbrand de Vries zond mij een email over deze site vandaar mijn reactie. Altijd leuk te horen uit het verleden, inmiddels ben ik ook grijs… maar nog steeds goede tijden met veel muziek. Theo Dasbach/Memphis, TN USA
Het aardige van de Issa was dat als de politie kwam de helft van de mensen door de zijdeuren naar buiten in het bos ging en stil was totdat de politie weer verdween en iedereen weer naar binnen kon. Als de band begon te spelen rennen om een meisje ten dans te vragen en als je te laat was dan wachten tot de volgende band pauze…..nieuwe kansen!!
www.blues2rock.com – www.theod.me
______________________________________________________________________________
Fred van Zeist vertelt over zijn band The Screws.
In deze tijd, waar de wereld iets tot rust lijkt te komen en dus ook mijn eigen firma het wat rustiger aan moet doen, ben ik maar weer eens op de Waterloo-site gekomen om wat oude herinneringen op te halen.
Daar lees ik het interview met mijn vriend, ex-zwager, mede bandlid en helaas veel te vroeg overleden Hans Burghout.
Over het ontstaan en verder verloop van the Screws en Group Moanin’ (zo is de complete naam) moet ik toch enige verbeteringen/kanttekeningen aanbrengen.
Hans was niet helemaal vanaf het begin bij deze fantastische tijd betrokken, dus:
Het prille begin van the Screws ligt op de middelbare school en gaat terug op een duo; Leen Harpe en Fred van Zeist.
Een succesvol optreden tijdens een klassenavond trok de aandacht van Eduard Schlundt-Bodien, om samen met mij “wat musikaals” te beginnen.
Ook hier weer, maar dan een jaar later, het eerste optreden op een klassenavond. Eduard op een mini Hagström versterker, ik op het stereo radiomeubel van mijn ouders en Maarten Hamming op een trommeltje en 1 bekken. We speelden “Apache” van de Shadows en nog iets. Daverend succes.
We besloten om hier mee door te gaan en vonden George Thomassen als slaggitarist en Maarten moest eerst plaats maken voor Theo Dasbach, en snel daarna kwam Bert Vloon op een professioneel drumstel de groep versterken. Na ca. 1 jaar werd Bert opgevolgd door Hans Burghout.
Als bassist vonden we Peter van de Heide. De band was compleet en noemde zich “The Screws”. Eduard: Sologitaar, George slaggitaar, Fred zang, slaggitaar, Hans, drums, Peter, bas.
Een van onze eerste nummers was “Satisfaction” van de Stones.
Roel Koehoorn was onze eerste manager, maar werd al snel opgevolgd door Harry Balster, naast een geniaal elektrotechnicus (hij bouwde onze zanginstallatie: BALTOM), en die slaagde erin ons lokaal en regionaal in vele dansgelegenheden optredens te bezorgen.
Hoogtepunten: Optredens in de Accaciahal, Soos ’59, Dutch Beat Society, De Groene Fles en vele regionale optredens, tot in Den Bosch toe.
Na enige tijd werd het Peter allemaal wat te veel en maakte plaats voor Rob van Wijngaarden, “Selmer-Robbie”, hij kwam met die fantastische Selmer Bas-installatie. Na een korte periode met Robbie kwam Jan Kars als bassist en hij bleef tot het einde bij the Screws, die zich inmiddels omgedoopt hadden in Group Moanin’ (we ontdekten inmiddels de diepere betekenis van het Engelse woord “screws, screwy en to screw”!!)
Lange tijd oefenden we in Soos’59, in het begin en tegen het einde in het achterhuis van de ouders van Eduard. We speelden nummers o.a. van de Kinks, Spences Davis, eigen composities, the Beatles, daarnaast een breed repertoire uit blues, rock en middle of the road.
Het klangspectrum vond uitbreiding toen George zich het orgel-spel machtig maakte en dit gaf ons de gelegenheid ons op een breder muzikaal gebied te begeven. In 1967 heb ik Group Moanin’ verlaten, om in Soos’59 als bestuurslid en voorzitter actief te worden.
De band bleef nog een korte periode actief, Eduard had de zang voor zijn rekening genomen.
Het, voorlopige, einde kwam eind 1969.
Tot hier het herschreven verhaal over The Screws en Group Moanin’
De hartelijke groeten uit Oberstenfeld bij Stuttgart.
Fred van Zeist
___________________________________________________________________________
Bee Gees – How can you mend a broken heart
_______________________________________________________________________________
Herinneringen van Jacques Smulders, bassist van de Amersfoortse band The Elements .
Beste redactie, ik heb jullie website met aandacht gelezen. Leuk en herkenbaar.
We hebben met the Elements inderdaad regelmatig in Apeldoorn en omgeving gespeeld. Ik denk dan in de eerste plaats aan Soos 59′
In het boek dat ik recent heb geschreven staat ook iets over deze optredens.
De meegestuurde promotie-foto is mogelijk in Soos 59 genomen.
Momenteel heb ik de band Sixties Generation te volgen op www.sixtiesgeneration.nl
______________________________________________________________________________________
Ik ben er in de jaren 60 van de vorige eeuw veel op stap geweest.
Bij toeval stuitte ik vanavond op deze website en kwam Apeldoorn, mijn geboortedorp/-stad weer tot leven. Ik ben er in de jaren ‘60 van vorige eeuw veel op stap geweest, samen met mijn hartsvriendin Wilhelmien Oosterwijk. Haar ouders waren eigenaar van Hotel, restaurant en café de Zon aan de Stationstraat.
In mijn dagboek dat ik in die tijd bijhield, kwam ik bijgaande foto’s en krantenartikel tegen. Misschien hebben jullie er iets aan.
MvG Greet Wissink.
_________________________________________________________________________________
Leuk de website over het uitgaansleven in Apeldoorn. Veel herinneringen begin jaren 70. De tijd dat ik uitging in Apeldoorn. Een verschil met hoe het uitgaansleven er nu uitziet. Ik zelf was in die tijd betrokken bij Soos’59, vandaar het kranten artikel wat ik graag wil delen inclusief het verhaal erbij.
Onlangs stond er in het AD een artikel over Jan Rietman, zie de krant van zaterdag 4 februari jl. Deze band Moan heeft diverse malen op zondagmiddag opgetreden in de Soos, op een gegeven moment hadden ze er een act bij voor na de pauze. Het ontstaan van Long Tall Ernie and The shakers, een ware happening op de zondagmiddag, inclusief vetkuiven en aangepaste kledij. Verrassend om na de pauze een totaal andere band, maar dezelfde personen te zien optreden.
In de bijlage uit mijn archief nog een foto van Moan. 
Met hartelijke groet,
Jan van Beek
Zeist
Redactie ; Moan heette eerder the Moans en speelde 8 februari 1962 in de ISSA ( zie elders deze website.)
_____________________________________________________________________________________
Rob van Buren van Cafetaria /IJssalon van Buren aan de Asselsestraat stuurde ons deze mooie foto’s, allerlei herinneringen komen weer tot leven.
________________________________________________________________________________________________________________________
New* People Got to Free- The Rascals (stereo) 1968
____________________________________________________________________________________________________________
Ex-Rolling Stone Bill Wyman naar Gigant Apeldoorn
25 januari 2009 Bill Wyman and the Rhythm kings
15 november 2009 The Zombies met Colin Blunstone & Rod Argent.
Op google meer info over Bill Wyman’s foto-expositie in Coda Museum